ชาติพันธ์ุภูไทหรือผู้ไท
ประวัติความเป็นมา
ชาวภูไทดั้งเดิมมีภูมิลำเนาอยู่ที่แคว้นสิบสองจุไท ประเทศเวียดนาม ต่อมาได้มีการเคลื่อนย้ายเข้าสู่ประเทศลาว และสู่ประเทศไทยตามลำดับ การอพยพเข้ามาประเทศไทยครั้งแรกเข้ามาในรัชสมัยของพระเจ้ากรุงธนบุรี ส่วนครั้งที่สองเข้ามาในสมัยเจ้าอนุวงศ์เวียงจันทร์ เป็นกบฏต่อกรุงเทพฯ เมื่อ พ.ศ. 2369 เมื่อกองทัพไทยยกขึ้นไปปราบจนสงบแล้ว จึงมีนโยบายจะอพยพพวกผู้ไทจากฝั่งซ้ายแม่น้ำโขง (ภาคอีสาน) เพื่อมิให้เป็นกำลังต่อเวียงจันทร์และญวนอีก ต่อมาเมื่อปี พ.ศ. 2502 ชาวภูไทในจังหวัดกาฬสินธุ์ ร้อยเอ็ด ขอนแก่น นครราชสีมา นครพนม และมุกดาหาร ได้อพยพเข้ามาตั้งถิ่นฐานอยู่ที่ บ้านใหม่ราษฎร์บำรุง (บ้านจำไก่) หมู่ 5 ตำบลสันโค้ง อำเภอดอกคำใต้ จังหวัดพะเยา ที่นี่จึงมีชื่อเรียกว่า “อีสานล้านนา” ผู้คนไทอีสาน กับ คนพื้นเมืองล้านนาที่นี่ อยู่ร่วมกันในสังคม แบบราบรื่น กลมเกลียวสามัคคี พื้นที่อยู่อาศัยส่วนใหญ่เป็นป่าสงวน สภาพอากาศจึงมีความเหมาะสมต่อการทำเกษตร
โดยชุมชนยังคงอนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรมและประเพณีเดิมของตนเองอยู่ ประชากรอาศัยแบบช่วยเหลือซึ่งกันและกัน มีวิถีชีวิตความเป็นอยู่แบบเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ อยู่ร่วมกันแบบเครือญาติ